Wymóg odrębności majątków przy ustalaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. w sprawie C-533/22, stwierdził, że „nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy i że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług”.

W oparciu m.in. o powyższy wyrok, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, uwzględniając również orzecznictwo krajowe, wydał 9 kwietnia 2025 roku rozstrzygnięcie w sprawie I FSK 2265/21, które dotyczyło sporu pomiędzy polską spółką z o.o.
a Dyrektorem KIS w kwestii podatku VAT i stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stan faktyczny sprawy opierał się na tym, że spółka z Holandii zlecała polskiej spółce wytwarzanie towarów według określonej przez siebie specyfikacji. Materiały dostarczane były przez zamawiającego. Istotne w sprawie jest to, że obie spółki należą do jednej grupy kapitałowej, przy czym zamawiający nie posiada w Polsce własnej infrastruktury ani nie zatrudnia tu pracowników. Wszystkie decyzje zarządcze podejmowane są w Holandii.

Naczelny Sąd Administracyjny, bazując na wyżej opisanym wyroku TSUE, wskazał, że dla ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej niezbędne jest istnienie wyodrębnionych majątków pomiędzy usługobiorcą a usługodawcą. Nie może to być ten sam majątek.