Koszty faktoringu pełnego (bez regresu) nie podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodu (na podstawie art.15c ustawy o CIT)

WSA w Warszawie w wydanym dziś dla naszego klienta wyroku (III SA/Wa 828/21) zgodził się z prezentowanym przez nas stanowiskiem, że faktoring pełny nie generuje kosztów finansowania dłużnego (w rozumieniu art.15c ustawy o CIT). Sąd podzielił argumentację, że o powstaniu kosztu finansowania dłużnego nie może być mowy w sytuacji, gdy:

• sprzedaż wierzytelności na rzecz faktora (bez regresu) nie powoduje powstania długu po stronie Spółki;
• środki finansowe otrzymane z tytułu sprzedaży wierzytelności są definitywnym przysporzeniem faktoranta i nie podlegają zwrotowi.

Rzecz jasna, czekamy na uzasadnienie pisemne opisujące pełny tok rozumowania składu orzekającego.

Ponad rok temu WSA stwierdził w sprawie (III SA/Wa 1517/19) dot. faktoringu niewłaściwego (z regresem), że jedynie faktoring pełny (z regresem) mógłby zostać uznany za świadczenie, które nie generuje kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Dzisiejszy wyrok potwierdza to stanowisko.

Podmioty, które korzystają z faktoringu pełnego (bez regresu) powinny zweryfikować sposób rozliczenia dyskonta w kosztach podatkowych. Aktualny wyrok (aczkolwiek jeszcze nieprawomocny) potwierdza, że do dyskonta nie stosujemy ograniczeń wynikających z art. 15c ustawy o CIT.